Martijn Timmermans
  • Home
  • Meeting Design
  • Speaking
  • Storytelling
    • Workshops
  • Contact

NL conference samengevat in een gedicht

27/6/2014

 
Foto
Gedicht van The Red Line Project ter afsluiting 
van de NL Conference 
Voorgedragen door Poetry Jockeys Martijn Timmermans en Tim Corporaal

Een reis door de zintuigen
Een reis door het oorverdovende geluid van een netwerkende eventbranche
Een reis langs inspiratie
in workshops,
in zakjes,
in collega’ s 

De flow van dingen
Ik dwaal door het zand van vroeger en nu
Het neemt me mee naar de geur van zee
Het zilte dek
Toen een ansichtkaart nog de aandacht kreeg
We zandkastelen bouwden, schelpen zochten
de geur van vers gebrande koffie je van binnen met warmte vulde 
Rituelen, vertrouwd en gelukkig 

We vertellen hier een verhaal
Maar maken onze woorden uit? 
Of is het hoe we staan?
Hoe we spreken? 
Geeft een kalmerende geur het verhaal flow?
Maken geprojecteerde visuals het verhaal levend?
Geeft een zwoele wind het verhaal warmte? 

Maar niets is wat het lijkt 
Toch? 
Of toch wel?
Is jouw verhaal ook mijn verhaal?
Of vullen wij elkaar aan?
Is een dennenappel iets om aan te pulken?
Does it bring back Christmas memories? 
Of laat je eekhoorns erover spreken?

Wordt inspiratie wel gevonden in zintuigen?
Of wordt het gevonden in ons? 
De mensen, het samenzijn?
Nieuwe gezichten,
nieuwe gedachten,
nieuwe inzichten,
nieuwe kansen
Een nieuwe horizon om onze reis te vervolgen
Een nieuw hoofdstuk in ons verhaal
En ondanks dat onze zintuigen hierbij helpen, 
zijn het de mensen die elkaar inspireren 
Wij zijn de magie
De buigende lepel

Mijn rode hartjes, mijn passie
Een USB stick, water, schelpen, parfum 
Een foto van een kind
Gaven ons nieuwe verhalen

Zo gesloten als we normaal kunnen zijn
Zo open zijn we hier
Ons geconditioneerd gedrag wordt verbroken
Als een legioen op het WK binnen de eventbranche,
zijn we hier…. samen 

En nietjes zorgen voor verbinding
Elastiek toonde zijn vergankelijkheid
Ik voel me vrij om te kiezen
Om te delen
Te ontdekken dat niet alles los zand is
Dat zich ook in hard materiaal 
Een zacht verhaal bevindt 

Wat vanochtend een nieuw gezicht was, is nu een bekende 
Een bekende waar we verder mee gaan
Een samenwerking is net zo goed een 'jumpingboard for a breakthrough'

the arts are coming your way

18/2/2014

 
Foto
Tijdens de Fresh Conference dat in januari in Kopenhagen werd gehouden, ontving ik een award voor "most valuable sesssion"  en mocht ik een samenvattend gedicht schrijven en voordragen.
Ik was daar op uitnodiging samen met The Red Line Project naar toe gegaan

Het werd een ode aan de kunsten, het thema van Fresh 2015
“I am not afraid, I was born to do this” - Joan of Arc

A moment of silence
of inner me
stepping into discovery
a moment before ink connected with you
creatively
Li
Li like in line
line like in me with you
even you far away
virtually
joined the journey
sharing a love of learning curiosity and play
flying on the wings of captain Kurt
sharing insides of ancient ways
from Appreciative Inquiry, Theory U and
Etymology about Li.

Theories trying to help you, them and me
into doing with tools in abundance
from pen & paper to beta and working technology.
Autonomy
to me is open to me
to invite to ask to act to dream
to share.

We might look so different
yet we were all once children
all born artists like Picasso once said
making our world we played.

It takes an artist to know an artist
embrace their techniques vision and dreams
invite them on your way
for the artists are ancient, evolving
no fear
coming your way

We  zijn  op  de  wereld  voor  mekaar  voor  mekaar

29/1/2014

 
Foto
Onderstaand gedicht heb ik samen met Arjan Amin geschreven en voorgedragen namens The Red Project als afsluitende samenvatting van het congres Tools in de praktijk dd 29 januari 2014 in de Nieuwe Liefde in Amsterdam


We zijn op de wereld voor  mekaar voor mekaar
om u te helpen niet waar!
We hebben met zijn allen iets verkeerds gedaan
Dat zegt de radicaal die in de verte, in de wereld achter mijn remote control,
hier in het westen angsthazen zaait.
En ik hoor alleen maar van hen, die met die baarden
die van dat Allah u Akbar!
En zie een terrorist die uit elkaar vliegt
In vele stukjes martelaar
de journalist oogst dit spektakel en zaait hoge kijkcijfers
en weer wat radicalen,.. om u te helpen niet waar.

Wat is mijn grens
Bewaken zegt de theorie
Maar dat is dus kapot moeilijk
Verplaatsen in jezelf en de ander
altijd transparant zijn
niet meegaan in wij en zij
O ja, niet handelen naar je angst
zijn handvatten om te handelen

Koker kijken met Pauw en Witteman
Islam en terrorisme… afgelikte boterham
Maar het verkoopt als zoete broodjes
… later porno op tv.
Maar de meeste radicalen krijgen heden ten dage
voor hun naam geen eer. De Hooligans, de koppelbazen
de extremisten van het geld, de zuidas en de neonazi’s,
pedofielen en game magnaten
die nachten lang tussen ‘de wereld draait door’
en de wekker in de morgen
doden voor het spel… en hoeveel doden
kent de crisis? En hoe in Godsnaam krijgen we dat allemaal verbonden?
Daar draait het namelijk om ‘Verbinden’
want we zijn er voor mekaar .
maar dat is kapot moeilijk man

De een begint met een Arabische groet
de ander weet het niet en zoekt
soms denkt men daardoor met 1-0
achter te staan.

Veel jongeren die vatbaar zijn
kunnen niet tegen onrecht en onderdrukking van de zwakkere en autoriteit
Amsterdam verliest hen aan anderen die over de grens staan
en kunnen communiceren

Amsterdam verliest hen aan hen die zeggen
dat daar wel perspectief is, aandacht
dat ze daar nuttig zijn.

Amsterdam verliest hen
Die willen geven aan de hand
die zegt te zullen voeden
aan de hand die hoop zegt te geven

Tsja, we hebben met zijn allen iets verkeerds  gedaan
Komt u er nog uit?
Wat is er eigenlijk, achter mijn remotecontrol,
Nog extreem op onze buis.
Wat is ons Utopia? De militair die in Irak
zorgt voor het zwarte goud in onze auto
De idealist van 15 die  in Syrie voor mensenrechten strijdt
en doet wat zijn overheid nalaat.
voor elkaar voor elkaar… om te helpen.
Ik wens op deze wereld dat alle radicalen en alle extremisten
een weg terug naar huis moge vinden
niet een zwarte niet een witte maar met wat grijze tinten
waar ze gezien, gehoord, geliefd en herkend worden.
waar ze niet als tweede rangs, vreemde vogel of zwart schaap
achter een scherm of in duizend stukjes martelaar
in eenzaamheid verdwijnen.
ik wens dat onze harten die nu kloppen hier in de zaal
vele andere mogen raken, dat het goed wint van het kwaad
Dat angsthazen knuffelkonijnen mogen zijn…
en ja… we hebben met zijn allen iets totaal verkeerds gedaan.

En dat zullen we altijd blijven doen… hier en daar.
Daarom zijn we op de wereld, goed en slecht
voor MEKAAR

Wat zou jij doen?
Wat zou jij doen als jij je zo voelt?Als je ziet dat je makkelijk
een weg kan vinden.
Een enkeltje Lone Wolf of meeliften.
Wie wil niet een positief zelfbeeld?
Zelfs al heb je een baard of hoofddoek
ook dan wordt je enorm op de proef gesteld
Zelfs de sleutelfiguur opent niet alle deuren

Wie je ook bent je wordt verwacht
altijd eerlijk en puur te zijn
met kennis van Taboes
en bewaken van je grens

Een grens waarvan je constant
bewust dient te zijn
Ja het begint bij jou…
en mij.
Maar die grens kan je in overleg
verleggen.
Want jouw grens is niet die van mij
het is onze grens
die stap is gezet vandaag
ook met de jongere erbij
en als het TE wordt
dan zei mijn oma altijd
‘en de oude zielen hebben vaak gelijk’
als het te wordt
dan is het tijd voor de andere Li

maar dat is kapot moeilijk man!

het verschil voor aiden

2/12/2013

 
Foto
Onderstaand gedicht is geschreven ter afsluiting van een bijeenkomst over de zorgtransitie voor consultatiebureau medewerkers GGD Hollands Midden.

Geschreven en voorgedragen door Martijn Timmermans en Robin van Krieken

Een terugblik
We beginnen staand
Want veel zitten is dodelijk volgens een recent persbericht
Gelukkig zitten we wel aan tafel bij VWS met logopedie
Een succes
Subsidies mogen we houden wanneer een opleiding is afgerond
Het ketenbezoek tijdens de sectordag vond het bestuur leuk
Leuk is ook dat we sinds vandaag mogen doen met een pneu minder
De Uitdaging!!!
Scenario III
Wat dan met I of II of IV?

Flexibel, buigzaam en bereid
tot verandering van bovenaf
De reden voor dit vak was ’t niet
Helpen, zorgzaam en klaarstaan
voor wie dat noodt
met onvoorwaardelijke ondersteuning & vertrouwen
van bovenaf
Zou dat niet prachtig zijn?
Nóg meer trots & voldoening
Omdat bereikt wordt waar ’t werkelijk om draait!
De jeugd, de ouders, de omgeving in contact
In dialoog
En zo per specifiek probleem
weg van de standaard
een eigen oplossing

Hoeveel vet zit er nog op die dikke beer?
Die moet de winter door en liever ligt ie lekker naast mijn kinderen
Die Teddybeer
Want die kregen ze toen ze het ziekenhuis verlieten
Daar stond ik dan

Gelatenheid en somberheid
Over nieuwe concepten van ’t management
Gaat dat werken?
Wel of niet?
En maakt ‘t uit?
Tot groot verdriet
ik zie het niet
Dus klamp ik me vast aan de trots
die ik voel
als ouders en kind
de dialoog aangaan

Daar stond ik dan
te wachten op de ambulance
mijn 2 kinderen, mijn vrouw
over ziekenhuizen verdeeld
met de bodem in beeld en ‘t  dak op mijn nek
vecht je voor een uitweg
want alles staat even stil
en toch moet je verder
door het losse zand
Als alles zo in puin lijkt te zijn zoek je naar dat wat wel is
De oerbasis
Mijn gezin was even weg
Er was geen plan en nergens een regisseur

De dialoog aangaan
Managers met werkvloer
En werkvloer met elkaar
De ouders op gelijke vlak
met management en kroost
Waar allen gelijkwaardig zoeken naar een oplossing
is resultaat niet ver
verwijderd van succes

In tijden van transitie, bestaat een harde waarheid niet
Laat ’t besef maar leven,
dat iedereen hetzelfde streeft
Een goede zorg voor zorgenden
Een goede zorg voor zorg
Vóór zorg

De auto waarin mijn vrouw en kinderen reden, werd de pas afgesneden
Door een vrachtwagen op volle snelheid
Iets wat van buiten komt
Recht op je af
Mijn vrouw bleek zwanger van ons 3e kind
Doodsangsten hebben we uitgestaan
Hoe het hem zou vergaan
Krampachtig zoek je de verbinding
Het gezin
Een stille roep om help werd natuurlijk niet gehoord
“Eigen kracht, zoek het in je omgeving”

Aiden was geboren, zijn gezondheid sukkelde nog maanden door
Met revalidatie en artsen voor de rest van het gezin was één
regisseur nog steeds niet gevonden
Aiden groeide al 2 maanden niet meer
Mijn vrouw was ten einde raad
We vonden geen gehoor

Dat op het consultatiebureau de behandelaar direct de huisarts belde
Dat contactmoment, die steun
Dat gevoel van je wordt gehoord
Dat maakte voor ons het verschil
Voor Aiden

stip op de horizon

17/11/2013

 
Foto
Foto
Gedicht op maat!
Dit gedicht  is voorgedragen door Martijn Timmermans en Arjan Amin 

Voor het afscheid van een bestuursvoorzitter van Van Oers, Accountancy & Advies hebben wij 8 mensen telefonisch geïnterviewd. 

Daarna hebben wij afzonderlijk van elkaar ons gedicht geschreven en uiteindelijk samengesmolten tot een gedicht in een live performance.

ik was 12 en zo

1/10/2013

 
Onderstaand gedicht heb ik geschreven na het horen van 6 krachtverhalen over keerpunten van clienten en begeleiders geschreven tijdens de workshop die ik faciliteerde samen met Empowerpoin.nl op de inspiratie dag van het RIBW AVV.
Foto

ik doe het wel

11/9/2013

 
Foto

Paradox

5/9/2013

 
Den Bosch, juni 2013

Paradox

Mijn moeder wordt oud. 

Zorgde heel haar leven voor kinderen, het hield haar jong.
Ze voedde vier hele gezinnen op, inclusief ouders. Moest wegens gezondheidsredenen op haar 75e stoppen, ze werd kortademig.
Mijn moeder heeft moedermavo gedaan en had een typediploma.
Ze was moe de laatste tijd en wind zich op over het nieuws

Babyopstanden in Bosnië!
‘Yes we care’ heet het zorgplan van Monsanto.
Kinderen die in Namibië geen marktwaarde hebben.
… maar niemand vraagt mijn moeder wat 

Hoe hoger de winsten toornen
hoe dikker het stof dat door de straten blaast.
Verklampt houd een witgeblazen zakenman zijn aktekoffer vast
Als ware het wrakhout in een oceaan…hij hapt naar adem

‘Once the rockets are up, who cares where they come down, thats another department’ Wernher von Braun
De verticale samenleving ging in rook op: ‘ you are with us or against us’

en… de horizon verscheen
in de verte; groenen heuvels
waar kinderen je tegemoet rennen ‘het kleine huis’
er was ruimte voor alternatieve woonvormen.
Je was er om mekaar om mekaar, om mekaar om mekaar
te helpen nie waar… De zorginstellingen waren moeders, dokters
geestelijken, leraren, de kapper en de kruidenier.
De kerk was de school, de infrastructuur door natuurlijke routes ingesleten.
Men kookte voor elkaar zelfs zonder carnaval
en niets maar dan ook niets was veilig.
Zie je hem al voor je papa Charles Mingles op de bok van zijn paard en wagen
in een geel vestje.

Ik kijk en wat ik zie is de horizon.
Mijn blik is gericht op wellicht het mooiste vergezicht
Maar is wat ik zie ook dat wat jij ziet?
Of kijk jij slechts omhoog en omlaag
Ben jij dan die toren, die flat die zich effectief en efficiënt omhoog of omlaag richt?
Terwijl ik in bed, op straat of achter de geraniums zit, 
met mijn rugzak vol ideeën, verhalen,kennis en gedachte

In transit

Mag ik toch hopen dat wij elkaar op de nullijn ontmoeten en niet 
nee niet pas in het Alzheimer theehuis
Toch?
Laten we dat nog even uitstellen zeg en ontmoet me liever hier op de begane grond, in de buurtsuper Maliskamp, buurtcentra en ja de kerk van mijn part

Ren ren want ik heb te lang gewacht
gooi die parachute van je af
zo paranoia is het allemaal niet

Mijn moeder werd oud, hapte soms naar Adem, fietsen kon niet meer.
Weldra zou ze zich vastklampen aan een rollator als ware het wrakhout.
Dozen vol medicijnen, in het carnaval van de zorg wordt vergaderd wie er voor haar kookt en wat?... en of dat wel samengaat met haar medicijnen en of ze dan thuis of ergens anders moet eten ivm sociale contacten, en levenskwaliteit. Men vecht over haar medicijnen… ze is oud en moe.. ik betrapte mezelf op gedachtes over haar begrafenis en hoe het zou zijn… 

TOT!, ze stopte met haar bloeddrukverlagers, en zich plots 10 jaar jonger voelde
Ik had mijn moeder weer terug.
Mijn moeder ‘lekker mens’ was cliënt af kon weer lekker zelf koken, ging weer naar dansles
en voelde zich weer koningin.
Ze eet met vriendinnen, danst op woensdag, skyped onder leiding van de buurvrouw.

Ze red zichzelf veel en veel beter
met de aandacht dan met de zorg.

Paradoxaal is het wel 
En ook spreekt men van paradigma 
Maar waarom toch al die woorden van u terwijl wij zo'n behoefte hebben aan daden
Waar zijn dus die burgers, ook hier en nu in de zaal bij "Heel de mens"
Is het niet juist professioneel om je beste klant, cliënt, burger, mens te inviteren
Juist hier dus...


Serieus nemen is serieus doen
Is weten wat er nodig is en wat er speelt
Dat is effectief en efficiënt
Dat is wat ik zie, zo kleur ik mijn horizon
Misschien goedkoper ook dan een onderzoeksbureau

Ik ben de klant,cliënt, de burger.
Ik ben de mens, ervaren en soms zelfs deskundig
Ik wil mijn verhaal delen
Over mijn kant 
Over mijn blik op de horizon"

Poetry Jockeys: Arjan Amin & Martijn Timmermans

Slotgedicht afzonderlijk van elkaar geschreven en samengesmolten in een live performance in opdracht van en tijdens het seminar voor stichting Godshuizen.

Lente

10/5/2013

 
Foto

Houd mijn Hand

8/3/2013

 
Foto
<<Previous

    Author

    I write about my road, path, believe, ideas, trust and friendship.   
    About choice, following your dreams to go beyond the ‘normal’.
    About overcoming your fears and finding your strength. 
    I write about giving back jobs at high end position in times of crisis. 
    About how to be your own product, about people I meet, who inspire me, connecting cultures, generations  and industries. 
    About creating your own education and  how love and trust is the basic of everything, connecting everything. 

    Categories

    All
    Beperking
    English
    Inlevingsvermogen
    Keuze
    Kracht
    Maatwerk
    Nederlands
    Now
    Ontdekking
    Passion
    Phoetry
    Resilience
    Stilte
    Verlangen
    Vertrouwen
    Vrijheid

    RSS Feed

Tel: +31 624 994 481
© Martijn Timmermans 2021

algemene voorwaarden

  • Home
  • Meeting Design
  • Speaking
  • Storytelling
    • Workshops
  • Contact