 Gedicht van The Red Line Project ter afsluiting van de NL Conference Voorgedragen door Poetry Jockeys Martijn Timmermans en Tim Corporaal Een reis door de zintuigen
Een reis door het oorverdovende geluid van een netwerkende eventbranche Een reis langs inspiratie in workshops, in zakjes, in collega’ s De flow van dingen Ik dwaal door het zand van vroeger en nu Het neemt me mee naar de geur van zee Het zilte dek Toen een ansichtkaart nog de aandacht kreeg We zandkastelen bouwden, schelpen zochten de geur van vers gebrande koffie je van binnen met warmte vulde Rituelen, vertrouwd en gelukkig We vertellen hier een verhaal Maar maken onze woorden uit? Of is het hoe we staan? Hoe we spreken? Geeft een kalmerende geur het verhaal flow? Maken geprojecteerde visuals het verhaal levend? Geeft een zwoele wind het verhaal warmte? Maar niets is wat het lijkt Toch? Of toch wel? Is jouw verhaal ook mijn verhaal? Of vullen wij elkaar aan? Is een dennenappel iets om aan te pulken? Does it bring back Christmas memories? Of laat je eekhoorns erover spreken? Wordt inspiratie wel gevonden in zintuigen? Of wordt het gevonden in ons? De mensen, het samenzijn? Nieuwe gezichten, nieuwe gedachten, nieuwe inzichten, nieuwe kansen Een nieuwe horizon om onze reis te vervolgen Een nieuw hoofdstuk in ons verhaal En ondanks dat onze zintuigen hierbij helpen, zijn het de mensen die elkaar inspireren Wij zijn de magie De buigende lepel Mijn rode hartjes, mijn passie Een USB stick, water, schelpen, parfum Een foto van een kind Gaven ons nieuwe verhalen Zo gesloten als we normaal kunnen zijn Zo open zijn we hier Ons geconditioneerd gedrag wordt verbroken Als een legioen op het WK binnen de eventbranche, zijn we hier…. samen En nietjes zorgen voor verbinding Elastiek toonde zijn vergankelijkheid Ik voel me vrij om te kiezen Om te delen Te ontdekken dat niet alles los zand is Dat zich ook in hard materiaal Een zacht verhaal bevindt Wat vanochtend een nieuw gezicht was, is nu een bekende Een bekende waar we verder mee gaan Een samenwerking is net zo goed een 'jumpingboard for a breakthrough'
“I am not afraid, I was born to do this” - Joan of Arc
A moment of silence of inner me stepping into discovery a moment before ink connected with you creatively Li Li like in line line like in me with you even you far away virtually joined the journey sharing a love of learning curiosity and play flying on the wings of captain Kurt sharing insides of ancient ways from Appreciative Inquiry, Theory U and Etymology about Li. Theories trying to help you, them and me into doing with tools in abundance from pen & paper to beta and working technology. Autonomy to me is open to me to invite to ask to act to dream to share. We might look so different yet we were all once children all born artists like Picasso once said making our world we played. It takes an artist to know an artist embrace their techniques vision and dreams invite them on your way for the artists are ancient, evolving no fear coming your way  Onderstaand gedicht heb ik samen met Arjan Amin geschreven en voorgedragen namens The Red Project als afsluitende samenvatting van het congres Tools in de praktijk dd 29 januari 2014 in de Nieuwe Liefde in Amsterdam We zijn op de wereld voor mekaar voor mekaar
om u te helpen niet waar! We hebben met zijn allen iets verkeerds gedaan Dat zegt de radicaal die in de verte, in de wereld achter mijn remote control, hier in het westen angsthazen zaait. En ik hoor alleen maar van hen, die met die baarden die van dat Allah u Akbar! En zie een terrorist die uit elkaar vliegt In vele stukjes martelaar de journalist oogst dit spektakel en zaait hoge kijkcijfers en weer wat radicalen,.. om u te helpen niet waar. Wat is mijn grens Bewaken zegt de theorie Maar dat is dus kapot moeilijk Verplaatsen in jezelf en de ander altijd transparant zijn niet meegaan in wij en zij O ja, niet handelen naar je angst zijn handvatten om te handelen Koker kijken met Pauw en Witteman Islam en terrorisme… afgelikte boterham Maar het verkoopt als zoete broodjes … later porno op tv. Maar de meeste radicalen krijgen heden ten dage voor hun naam geen eer. De Hooligans, de koppelbazen de extremisten van het geld, de zuidas en de neonazi’s, pedofielen en game magnaten die nachten lang tussen ‘de wereld draait door’ en de wekker in de morgen doden voor het spel… en hoeveel doden kent de crisis? En hoe in Godsnaam krijgen we dat allemaal verbonden? Daar draait het namelijk om ‘Verbinden’ want we zijn er voor mekaar . maar dat is kapot moeilijk man De een begint met een Arabische groet de ander weet het niet en zoekt soms denkt men daardoor met 1-0 achter te staan. Veel jongeren die vatbaar zijn kunnen niet tegen onrecht en onderdrukking van de zwakkere en autoriteit Amsterdam verliest hen aan anderen die over de grens staan en kunnen communiceren Amsterdam verliest hen aan hen die zeggen dat daar wel perspectief is, aandacht dat ze daar nuttig zijn. Amsterdam verliest hen Die willen geven aan de hand die zegt te zullen voeden aan de hand die hoop zegt te geven Tsja, we hebben met zijn allen iets verkeerds gedaan Komt u er nog uit? Wat is er eigenlijk, achter mijn remotecontrol, Nog extreem op onze buis. Wat is ons Utopia? De militair die in Irak zorgt voor het zwarte goud in onze auto De idealist van 15 die in Syrie voor mensenrechten strijdt en doet wat zijn overheid nalaat. voor elkaar voor elkaar… om te helpen. Ik wens op deze wereld dat alle radicalen en alle extremisten een weg terug naar huis moge vinden niet een zwarte niet een witte maar met wat grijze tinten waar ze gezien, gehoord, geliefd en herkend worden. waar ze niet als tweede rangs, vreemde vogel of zwart schaap achter een scherm of in duizend stukjes martelaar in eenzaamheid verdwijnen. ik wens dat onze harten die nu kloppen hier in de zaal vele andere mogen raken, dat het goed wint van het kwaad Dat angsthazen knuffelkonijnen mogen zijn… en ja… we hebben met zijn allen iets totaal verkeerds gedaan. En dat zullen we altijd blijven doen… hier en daar. Daarom zijn we op de wereld, goed en slecht voor MEKAAR Wat zou jij doen? Wat zou jij doen als jij je zo voelt?Als je ziet dat je makkelijk een weg kan vinden. Een enkeltje Lone Wolf of meeliften. Wie wil niet een positief zelfbeeld? Zelfs al heb je een baard of hoofddoek ook dan wordt je enorm op de proef gesteld Zelfs de sleutelfiguur opent niet alle deuren Wie je ook bent je wordt verwacht altijd eerlijk en puur te zijn met kennis van Taboes en bewaken van je grens Een grens waarvan je constant bewust dient te zijn Ja het begint bij jou… en mij. Maar die grens kan je in overleg verleggen. Want jouw grens is niet die van mij het is onze grens die stap is gezet vandaag ook met de jongere erbij en als het TE wordt dan zei mijn oma altijd ‘en de oude zielen hebben vaak gelijk’ als het te wordt dan is het tijd voor de andere Li maar dat is kapot moeilijk man!  Onderstaand gedicht is geschreven ter afsluiting van een bijeenkomst over de zorgtransitie voor consultatiebureau medewerkers GGD Hollands Midden. Geschreven en voorgedragen door Martijn Timmermans en Robin van Krieken Een terugblik
We beginnen staand Want veel zitten is dodelijk volgens een recent persbericht Gelukkig zitten we wel aan tafel bij VWS met logopedie Een succes Subsidies mogen we houden wanneer een opleiding is afgerond Het ketenbezoek tijdens de sectordag vond het bestuur leuk Leuk is ook dat we sinds vandaag mogen doen met een pneu minder De Uitdaging!!! Scenario III Wat dan met I of II of IV? Flexibel, buigzaam en bereid tot verandering van bovenaf De reden voor dit vak was ’t niet Helpen, zorgzaam en klaarstaan voor wie dat noodt met onvoorwaardelijke ondersteuning & vertrouwen van bovenaf Zou dat niet prachtig zijn? Nóg meer trots & voldoening Omdat bereikt wordt waar ’t werkelijk om draait! De jeugd, de ouders, de omgeving in contact In dialoog En zo per specifiek probleem weg van de standaard een eigen oplossing Hoeveel vet zit er nog op die dikke beer? Die moet de winter door en liever ligt ie lekker naast mijn kinderen Die Teddybeer Want die kregen ze toen ze het ziekenhuis verlieten Daar stond ik dan Gelatenheid en somberheid Over nieuwe concepten van ’t management Gaat dat werken? Wel of niet? En maakt ‘t uit? Tot groot verdriet ik zie het niet Dus klamp ik me vast aan de trots die ik voel als ouders en kind de dialoog aangaan Daar stond ik dan te wachten op de ambulance mijn 2 kinderen, mijn vrouw over ziekenhuizen verdeeld met de bodem in beeld en ‘t dak op mijn nek vecht je voor een uitweg want alles staat even stil en toch moet je verder door het losse zand Als alles zo in puin lijkt te zijn zoek je naar dat wat wel is De oerbasis Mijn gezin was even weg Er was geen plan en nergens een regisseur De dialoog aangaan Managers met werkvloer En werkvloer met elkaar De ouders op gelijke vlak met management en kroost Waar allen gelijkwaardig zoeken naar een oplossing is resultaat niet ver verwijderd van succes In tijden van transitie, bestaat een harde waarheid niet Laat ’t besef maar leven, dat iedereen hetzelfde streeft Een goede zorg voor zorgenden Een goede zorg voor zorg Vóór zorg De auto waarin mijn vrouw en kinderen reden, werd de pas afgesneden Door een vrachtwagen op volle snelheid Iets wat van buiten komt Recht op je af Mijn vrouw bleek zwanger van ons 3e kind Doodsangsten hebben we uitgestaan Hoe het hem zou vergaan Krampachtig zoek je de verbinding Het gezin Een stille roep om help werd natuurlijk niet gehoord “Eigen kracht, zoek het in je omgeving” Aiden was geboren, zijn gezondheid sukkelde nog maanden door Met revalidatie en artsen voor de rest van het gezin was één regisseur nog steeds niet gevonden Aiden groeide al 2 maanden niet meer Mijn vrouw was ten einde raad We vonden geen gehoor Dat op het consultatiebureau de behandelaar direct de huisarts belde Dat contactmoment, die steun Dat gevoel van je wordt gehoord Dat maakte voor ons het verschil Voor Aiden 
Onderstaand gedicht heb ik geschreven na het horen van 6 krachtverhalen over keerpunten van clienten en begeleiders geschreven tijdens de workshop die ik faciliteerde samen met Empowerpoin.nl op de inspiratie dag van het RIBW AVV. 
Den Bosch, juni 2013
Paradox Mijn moeder wordt oud. Zorgde heel haar leven voor kinderen, het hield haar jong. Ze voedde vier hele gezinnen op, inclusief ouders. Moest wegens gezondheidsredenen op haar 75e stoppen, ze werd kortademig. Mijn moeder heeft moedermavo gedaan en had een typediploma. Ze was moe de laatste tijd en wind zich op over het nieuws Babyopstanden in Bosnië! ‘Yes we care’ heet het zorgplan van Monsanto. Kinderen die in Namibië geen marktwaarde hebben. … maar niemand vraagt mijn moeder wat Hoe hoger de winsten toornen hoe dikker het stof dat door de straten blaast. Verklampt houd een witgeblazen zakenman zijn aktekoffer vast Als ware het wrakhout in een oceaan…hij hapt naar adem ‘Once the rockets are up, who cares where they come down, thats another department’ Wernher von Braun De verticale samenleving ging in rook op: ‘ you are with us or against us’ en… de horizon verscheen in de verte; groenen heuvels waar kinderen je tegemoet rennen ‘het kleine huis’ er was ruimte voor alternatieve woonvormen. Je was er om mekaar om mekaar, om mekaar om mekaar te helpen nie waar… De zorginstellingen waren moeders, dokters geestelijken, leraren, de kapper en de kruidenier. De kerk was de school, de infrastructuur door natuurlijke routes ingesleten. Men kookte voor elkaar zelfs zonder carnaval en niets maar dan ook niets was veilig. Zie je hem al voor je papa Charles Mingles op de bok van zijn paard en wagen in een geel vestje. Ik kijk en wat ik zie is de horizon. Mijn blik is gericht op wellicht het mooiste vergezicht Maar is wat ik zie ook dat wat jij ziet? Of kijk jij slechts omhoog en omlaag Ben jij dan die toren, die flat die zich effectief en efficiënt omhoog of omlaag richt? Terwijl ik in bed, op straat of achter de geraniums zit, met mijn rugzak vol ideeën, verhalen,kennis en gedachte In transit Mag ik toch hopen dat wij elkaar op de nullijn ontmoeten en niet nee niet pas in het Alzheimer theehuis Toch? Laten we dat nog even uitstellen zeg en ontmoet me liever hier op de begane grond, in de buurtsuper Maliskamp, buurtcentra en ja de kerk van mijn part Ren ren want ik heb te lang gewacht gooi die parachute van je af zo paranoia is het allemaal niet Mijn moeder werd oud, hapte soms naar Adem, fietsen kon niet meer. Weldra zou ze zich vastklampen aan een rollator als ware het wrakhout. Dozen vol medicijnen, in het carnaval van de zorg wordt vergaderd wie er voor haar kookt en wat?... en of dat wel samengaat met haar medicijnen en of ze dan thuis of ergens anders moet eten ivm sociale contacten, en levenskwaliteit. Men vecht over haar medicijnen… ze is oud en moe.. ik betrapte mezelf op gedachtes over haar begrafenis en hoe het zou zijn… TOT!, ze stopte met haar bloeddrukverlagers, en zich plots 10 jaar jonger voelde Ik had mijn moeder weer terug. Mijn moeder ‘lekker mens’ was cliënt af kon weer lekker zelf koken, ging weer naar dansles en voelde zich weer koningin. Ze eet met vriendinnen, danst op woensdag, skyped onder leiding van de buurvrouw. Ze red zichzelf veel en veel beter met de aandacht dan met de zorg. Paradoxaal is het wel En ook spreekt men van paradigma Maar waarom toch al die woorden van u terwijl wij zo'n behoefte hebben aan daden Waar zijn dus die burgers, ook hier en nu in de zaal bij "Heel de mens" Is het niet juist professioneel om je beste klant, cliënt, burger, mens te inviteren Juist hier dus... Serieus nemen is serieus doen Is weten wat er nodig is en wat er speelt Dat is effectief en efficiënt Dat is wat ik zie, zo kleur ik mijn horizon Misschien goedkoper ook dan een onderzoeksbureau Ik ben de klant,cliënt, de burger. Ik ben de mens, ervaren en soms zelfs deskundig Ik wil mijn verhaal delen Over mijn kant Over mijn blik op de horizon" Poetry Jockeys: Arjan Amin & Martijn Timmermans Slotgedicht afzonderlijk van elkaar geschreven en samengesmolten in een live performance in opdracht van en tijdens het seminar voor stichting Godshuizen. |
AuthorI write about my road, path, believe, ideas, trust and friendship. Categories
All
|
RSS Feed